Ο Παλούμπης παρουσιάζει Το γηροκομείο του Παρασείδου

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό  ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ ναυτικής ιστορίας

 

Το γηροκομείο του παραδείσου

(2015)

 

Ο αγαπητός συνάδελφος εν όπλοις και φίλος Αντώνης Κακαράς ξανάκανε το θαύμα του με το τελευταίο του βιβλίο των 76 πεζών και εμμέτρων κειμένων.

Για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους ο Αντώνης υπήρξε συνάδελφος στο διάστημα που βρισκόταν στο Ναυτικό, δηλαδή 1962 – 1990, γιατί μετά ως απόστρατος ξεπέρασε πολλούς από εμάς. Μια δεκαετία σε ναυτιλιακή εταιρεία και μετά με το γύρισμα του αιώνα μια δεκαετία δίδαξε σε Πανεπιστημιακή Σχολή στη Χίο. Παράλληλα μ’ όλα αυτά λογοτέχνης ! ! και μάλιστα βραβευμένος ! !

Το σημείωμα αυτό δεν έχει σκοπό να παρουσιάσει το βιογραφικό προφίλ του συγγραφέα, που άλλωστε αναφέρεται στο εξώφυλλο κάθε βιβλίου του, αλλά να γράψει δυο λόγια για το νέο πολυμορφικό βιβλίο του.

Πρώτα απ’ όλα διατηρεί δύο στοιχεία σταθερά πολύ χαρακτηριστικά και γνωστά από τα προηγούμενα γραφτά του.

Το πρώτο είναι η γλώσσα. Απλή καθημερινή, θα έλεγα λαϊκή αλλά φοβάμαι μην παρεξηγηθώ, πάλλουσα, με ιδιαίτερη ικανότητα στην περιγραφή εικόνων, συναισθημάτων και καταστάσεων.

Το δεύτερο είναι η οπτική των κοινωνικών φαινομένων, σταθερή, ακραία, βλέπει το δίκιο των μαζών και στηλιτεύει τη συμπεριφορά και τον πλούτο των λίγων που ευνοούνται από το …. σύστημα, εν προκειμένω το καπιταλιστικό.

Υπήρξαν κι άλλα …. συστήματα στο παρελθόν κι εμείς οι παλιοί τα ‘χουμε δει και λίγο πολύ ζήσει, που τελικά ….. ευνοούσαν άλλους.

Ο Κακαράς δεν είναι μονολιθικός, είναι απλά αντίθετος στο όποιο …. σύστημα και στους όποιους ευνοούμενους, γι αυτό τα γραφτά του έχουν διαχρονική αξία στην πάλη των λαών εναντίον κάποιου …. συστήματος.

Τώρα έτυχε να είναι το καπιταλιστικό, πριν υπήρξαν άλλα και αύριο είναι πιθανόν άλλα να έρθουν. Οι αντιδραστικοί στα συστήματα πρέπει να υπάρχουν, είναι χρήσιμοι στην κοινωνία γιατί δημιουργούν μια τάση ποικιλίας απόψεων που ξεφεύγουν από τον καταναγκασμό της ομοιομορφίας που ασφαλώς επιδιώκει το …. σύστημα.

Τώρα τα διηγήματα. Μικρά σπαράγματα ψυχής, φωτογραφίες από το παρελθόν τις οποίες είτε έζησε ο συγγραφέας, είτε του τις περιέγραψαν.

Ξεδιπλώνονται μνήμες που φτάνουν πίσω μέχρι την εποχή του εμφυλίου και φυσικά αναδεικνύουν τις στρεβλώσεις που η εποχή εκείνη δημιούργησε και άφησε στην ελληνική κοινωνία. Τις επιπτώσεις των στρεβλώσεων τις ζήσαμε στο παρελθόν και τα σημάδια τους μπορεί κανείς ακόμα και σήμερα να διακρίνει στην κοινωνική και πολιτική μας ζωή.

Μαζί μ’ αυτά βέβαια προστίθενται και τα φαινόμενα της οικονομικής κρίσης που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια. Στο βιβλίο δεν επιχειρείται κάποια ανάλυση των αιτίων της κρίσης που νομίζω πως και γι αυτό θα είχε κάτι να γράψει ο Αντώνης. Απλά μέσα από τις καθημερινές σκηνές και εικόνες αναδεικνύει τις βαριές επιπτώσεις σε πλατιά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας ρίχνοντας το ανάθεμα της κρίσης σε τράπεζες και τραπεζίτες, σε ξένους και ντόπιους τοκογλύφους κοκ.

Στρατευμένη λογοτεχνία ??  Όχι φυσικά.  Με πολιτική οπτική του συγγραφέως ?? Ασφαλώς ναι.

Ως αναγνώστες σε ευχαριστούμε Αντώνη που μας παρουσιάζεις μέσα από την υπερβολή της γραφής σου μια χρήσιμη όψη της ζωής. Ίσως όχι απόλυτη αληθινή, αλλά επί τέλους τι είναι αλήθεια ??

Παράλληλα σ’ ευχαριστώ προσωπικά για την εμπιστοσύνη που δείχνεις στην παρουσίαση των βιβλίων σου.

 

Advertisement