Οξω απ’τ’Αμπέλια Ρεεε (Βιβλίο, Δελτίο και….. κριτική)

Όξω απ’ τ’ αμπέλια ρεεε
Αφήγημα μνήμης, λήθης άμα και νοσταλγίας (μύθων, λόγου και πράξεων)
(Παπαζήσης, 2008)

Τότες μάθαμε πως αν δεν υπερασπιστούμε τ’ αμπέλι θα μας κλέψουν τον καρπό, αν δεν προστατέψουμε τη γνώση θα μας γεμίσουν σκύβαλα, αν δεν αποκρούσουμε τον εισβολέα, όχι μονάχα στα δικά μας δικαιώματα μα και στου διπλανού κι εκείνου που λείπει και τ’ αλλουνού που πάσχει, τότε πάει το υψόμετρο, πάει τ’ αμπέλι….
Αντάμα όμως όχι χώρια, αλλιώτικα δε μπορούμε μόνοι μας, σίγουρα δε μπορούμε….

Παροιμία σεμνή και αισιόδοξη.
«Καλώστηνε τη συμφορά που ‘φτασε μοναχή της
Δεν ήρθε με τη μάνα της ούτε την αδερφή της»

Κυριακή 25 Οχτώβρη 2009

Σελίδα 16

ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: «7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ»

Διαβάζοντας…

Διαβάσαμε το βιβλίο του Αντώνη Κακαρά «Οξω απ’ τ‘ Αμπέλια Ρεεε…» των εκδόσεων «Παπαζήση».

Ο συγγραφέας, ανοίγοντας την αυλαία της μαγικής αφήγησης, μας οδηγεί με σταθερό πηδάλιο σε μέρες και ώρες που σφράγισαν ακατάλυτα τη χώρα μας, τη ζωή και την ψυχή μας! Κάπου στη Στερεά Ελλάδα τον καιρό της μετεμφυλιακής εποχής, κράτος κάτω από τη σιδερένια ανάσα του υπεραντλαντικού «μεγάλου αδερφού», χωριά διαιρεμένα και λαβωμένα, επηρμένοι πάλαι ποτέ βαστάζοι των Γερμανών πριν, των Εγγλέζων μετά. Και απροσκύνητοι αγωνιστές που πηγαινοέρχονταν στις εξορίες. Μέσα σε τούτο το σκληρό σκηνικό μεγαλώνει η νέα γενιά! Στέρηση πλατιά, τύφλα βαθιά και βαριά των ψυχών καταχνιά! Ομως, έστω και μέσα σε μια τόσο απογοητευτική ατμόσφαιρα, ο κεντρικός ήρωας της αφήγησης καταφέρνει να διαμορφώσει ελεύθερη συνείδηση. Ανήσυχος και αδάμαστος, παραδοσιακός και μοντέρνος, φιλομαθής και με αετού ματιά αυτός, των βουνών ο γιος, ονειρεύεται τη θάλασσα πριν ακόμα την αντικρίσει.

Ατενίζοντας το μέλλον χαράζει για τον εαυτό του καριέρα αξιωματικού του Ναυτικού και ρίχνεται στην προσπάθεια! Αναπόφευκτα η ζωή του δένεται σφιχτά με τις δραματικές εξελίξεις της Ιστορίας της Ελλάδας! Ο τρόπος γραφής του κειμένου είναι εντυπωσιακός. Ο αφηγητής, ταξιδευτής στο χρόνο, γίνεται εξερευνητής του παρελθόντος, αναμοχλεύει – με μοναδική μαεστρία, απύθμενη νοσταλγία και αστραφτερό χιούμορ – πρόσωπα, όνειρα, καρδιοχτύπια. Με γλώσσα ζωηρή και πολύχρωμη πλάθεται μια αφήγηση κινηματογραφική, ολοζώντανη, μέσα στις εικόνες της οποίας παρελαύνει πολλή από την παράνοια και την τραγική κωμικότητα των δεκαετιών του 1960 και του 1970. Ο Ψυχρός Πόλεμος στο φόρτε του, η αμερικανοκρατία στα καθ’ ημάς το ίδιο, αποκορύφωση επώδυνη των κολονέλων η δικτατορία! Οι πολίτες θεωρούνται μιάσματα αμετανόητα ή υποψήφια, μοναδική θεραπεία ο γύψος και το μυστρί! Η χώρα μας βυθίζεται σε ωκεανούς ηλιθιότητας!

Δε θέλουμε να αποκαλύψουμε τίποτε άλλο από τούτο το θαυμάσιο βιβλίο που μας πηγαινοφέρνει σε ώρες και στιγμές, οι οποίες στοίχειωσαν τις καρδιές μας και την Ιστορία μας! Αφήνουμε τους αναγνώστες και τις αναγνώστριες να βουλιάξουν στης ανάγνωσης την πανδαισία! Ομως ας μας επιτραπεί να σημειώσουμε μια ακόμα δική μας εντύπωση. Για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου έχουν γραφτεί και ειπωθεί άπειρα, γνήσια και όχι, ειλικρινή και μη. Η περιγραφή που μας χαρίζει ετούτο το βιβλίο είναι μοναδική, επική, αληθινή, ολοζώντανη και, πάνω από όλα, τραγική! Ζωντανεύει τα συναισθήματα που πλημμύριζαν τις ψυχές μας εκείνες τις μεγάλες νύχτες του τρόμου και της ελπίδας, της αγωνίας και της υπερηφάνειας, όμως παράλληλα της ανησυχίας και της φρίκης για το τι επρόκειτο να ξημερώσει… Και μας ξημέρωσαν πολλά!

Ευχόμαστε σε τούτο το βιβλίο να είναι καλοτάξιδο…

Λίζα ΚΟΝΤΟΜΙΧΑΛΟΥ

Advertisement