«Το γηροκομείο του παραδείσου», ένα καινούργιο βιβλίο με διηγήματα

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΕΚΔΟΣΕΩΝ ΠΑΠΑΖΗΣΗ

Με την έκδοση αυτή ο συγγραφέας συνεχίζει (μετά τους Φρουρούς της συκαμινιάς, του 2011) να βγάζει στην επιφάνεια μνήμες απλών ανθρώπων φερμένες απ’ τον μεγάλο πόλεμο μέχρι και σήμερα. Υπάρχει κάμποσος χρωματισμός… λογοτεχνική αδεία. Η φαντασία όμως του γράφοντος λειτούργησε λειψά εδώ, δεν χρειάστηκε εξάλλου.
Προβάλλονται κύρια ιστορίες που συμβαίνουν στον καθένα, γλαφυρά δοσμένες  και κάμποσες απίστευτες… από κείνες που αποκαλούμε ηρωικές.  Η οργή για το διαχρονικό άδικο πάντως κυριαρχεί στα γραφόμενα για τους αίτιους, με το έγκλημα που τις συνέπειές του βιώνει ο λαός μας μα… και άλλοι λαοί.
Το περιεχόμενο του τρίτου μέρους παρατίθεται όπως καταγράφτηκε τη δεκαετία του ‘90 σε συζητήσεις  με μια γυναίκα, απλή, που ‘ζησε μέχρι το τέλος του περασμένου αιώνα με τη σοφία και την κουλτούρα της γενιάς της. Μέσα απ’ αυτές ανακαλύπτει κανείς (εκτός των…  γεύσεων) κάποια ήθη, αλλά και μια πλευρά του καθημερινού αγώνα, κυρίως των Μανάδων… τουλάχιστον όσων έζησαν σε χωριό.
Η συγγνώμη που ζήταγε ο Κακαράς  από τον επερχόμενο τότε εγγονό του με τους Φρουρούς της συκαμινιάς, επαναλαμβάνεται σήμερα και προς τον δεύτερο.  Γιατί δεν βρήκαν τον κόσμο καλύτερο απ’ ότι η γενιά του τον πρωτογνώρισε. Και τους αφιερώνει το βιβλίο τούτο, χωρίς να κρύβει την πικρία του γιατί, ναι μεν το σύστημα, ο καπιταλισμός κλπ φταίνε, αλλά κι ο ίδιος κι η γενιά του κάπου επαναπαύθηκαν.

ISBN 978-960-02-3081-9, Σχήμα 21×14, Σελίδες 353, Τιμή: € 14,00 (δεν συμπερ. 6,5% ΦΠΑ),Έκδοση Αθήνα, Δεκέμβριος 2015

 

Και κάποιες διευκρινίσεις /προσθήκες στο Δελτίο Τύπου

• Να μην υποβληθούν στον εκδότη ευχαριστίες (εκτός της απορίας)  που επιμένει να εκδίδει βιβλία του γράφοντος; Και βέβαια πρέπει, αλλά μη τυχόν και θυμηθεί πως κανένα δεν είναι ευπώλητο!
• Να διευκρινισθεί πως τα περισσότερα διηγήματα αναφέρονται σε πραγματικά γεγονότα.
• Οι ελευθεροστομία σε μερικά απ’ αυτά δεν ικανοποιεί μόνο την προτίμηση του δημιουργού τους στη ζωντανή γλώσσα (να το ονομάσουμε αυτό διαστροφή;). Αποδίδει διαλόγους και ατάκες που ο ίδιος άκουσε (από τις γυναίκες κυρίως που τις χρησιμοποιούν). Η Χαρίκλεια των Πατησίων και η Φοβερή Αντωνίτσα είναι υπαρκτά πρόσωπα και στην καθημερινότητά τους μιλούν κάπως έτσι, βγάζει βέβαια και ο δικός μας το κατιτίς του.
• Το περιεχόμενο του τρίτο μέρος τον απασχόλησε ιδιαίτερα. Κάποιες συνταγές είναι αυθεντικές από τη Μάνα του, εξ ου και η προσπάθεια να αποδώσει τη λαλιά της. Περιλαμβάνονται στην έκδοση αυτή γιατί κάτι προσφέρουν ακουμπώντας τις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες στον τόπο μας πριν και μετά τον Μεγάλο πόλεμο. Ο ίδιος ισχυρίζεται πως δένουν με τα υπόλοιπα.
• Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που εντάχθηκε στο βιβλίο και η μακροσκελής αφήγηση/περιγραφή της πορείας  του μαλλιού, από το κούρεμα των «ζωντανών» (πρόβατα, γίδια) μέχρι την σύνθετη, πολυπλόκαμη και θαυμάσια λειτουργία του αργαλειού, μόνου μέσου (μαζί με το πλέξιμο) παραγωγής  υφαντών για κάλυψη κάθε είδους ανάγκης για αιώνες. Συντροφιά ο αργαλειός στη μοναξιά και τον αγώνα της νοικοκυράς… αντάμα με το τραγούδι της (ακόμα και το σπαραξικάρδιο μοιρολόι… να μην αντέχεις το άκουσμά του).  Σώπαιναν τότε όλα γύρω ν’ ακούσουν μαζί μ’ αυτό και τον αρχαίο ήχο της σαΐτας να πηγαινοέρχεται ακατάπαυστα υφαίνοντας κλωστές, ήχους, νότες… μνήμες πολύτιμες.

Advertisement

Αντάρτες- κατοχή- εμφύλιος – (χρειάζονται κι αυτά… μη ξεχνιόμαστε λόγω κρίσης να πούμε)

ΑΝΤΑΡΤΕΣ – ΚΑΤΟΧΗ – ΕΜΦΥΛΙΟΣ

– : Μάννα ξέρεις τι θέλω να μου πεις; Θέλω να μου πεις τότε που ήτανε οι Ιταλοί και οι Γερμανοί στα Χάνια, πότε πρωτοείχανε φανεί οι αντάρτες στη Γκιόνα;

Η ΜΑΝΝΑ : Αα δε ξέρου. Ειγώ σ’ αυτά τότες δεν ανακατευόμνα για να ξέρου… Ακουστήκαν περί αντάρτες όταν σκοτώσανει ουρισμένους Ιταλούς, τους κάνανει και μαρτύρια, του 942 τότε πρωτάκσα… Να, ου κόσμους λέγανει γι’ αυτό, ύστερα μαζέψανει απ’ τα χωριά οι Ιταλοί τς χωριάτες και τς πήρανει και τς βάλανει φυλακές, τουν πατέρα σας… Τους σκοτώσανει οι αντάρτες και τους κόψανει τς κουκούνες και τς βάλανε στου στόμα τς… Κι τότε είχανει γίν’ αυτά. Μπορεί σ’ έναν Ιταλό να το ‘χανει κάν αλλά του πλήρωσαν ου κόσμους ου αθώους. Ο άμαχους πληθυσμός.

Του ’42 τουν Ουκτώβρη μήνα, τότε τουν πήρανε τουν πατέρα σ’… Κι στ’ άλλα χωριά τς άντρες, και στν Μαργιολάτα, και στν Σουβάλα, ο Σουβαλιώτς ο πρόεδρος τότε ήρθει κι ανάλαβε, ο Τσουριανός, ότ’ δεν έχ κανένας όπλου, ότ’ δεν είνει κανένας στου χωριό και τς έβγαλε ολνούς κι ο δκός μας ο σκατόψχος δεν ανάλαβε τς χωριανούς τ’ να τς σώσ’… Κείνος ο δάσκαλος… Όχ’ ου άλλους.

Για τουν Άρη του Βελουχιώτ αν είχ’ ακούσ’; Δεν είχα. Εγώ τότε δεν ανακατευόμνα με τέτοιες συζητήσεις. Δεν έβγεινα καθόλ. Είχα του κορτσάκι μ’ τν Γιαννούλα μέσα στου σπίτ. Δεν ήξερα τι θα ειπεί αντάρτς, τι θα ειπεί  εθνοφρουρίτης, τι θα ειπεί… Αφού όταν μούειπε κάποτε ο πατέρας σ’ που ‘τανε κι αυτός ορφανεμένος, ότ’ « Φεύγω γιατί θα ρθούν οι Σουρλαίοι κι θα μας πιάσνει κι θα μας σκοτώσνε…» κι έφκει…Οι Σουρλαίοι από πού ρχόντσανει; Πέρα απ’ τν Λαμία, ξέρου ‘γω απούθε.

Μητά του ’45, μητά ναι, τότει κατάλαβα καλά τι θα ειπεί αντάρτκο πηδί μ’, αυτό θέλω να ειπώ… Είπ’ ο πατέρας σ’ ότ’ θα φύβγ,’ λέει, με τουν Πρόκα, θα φύβγ’ προς τα πάν’, προς του … πού θα πάνει δεν ξέρου και θα ‘ρθούνει οι Εγγλέζ τώρα, θα ‘ρθουνει οι Εγγλέζ. Λέω θα ‘ρθούνει οι Εγγλέζοι, τι δλειά έχνει οι Εγγλέζ; Κι ρώταγα τ’  Γκούρα τη γναίκα, τν Χρυσάνθ τ’ Ζαμανάκ. Τιι, μου ‘πε, θα ‘ρθούν’ οι Εγγλέζ; Δεν είν’ οι Εγγλέζ, λέου, με τς αντάρτεις; Άλλου, λέει, οι αντάρτεις, άλλου οι Εγγλέζ, άλλου οι Γερμανοί, άλλου οι Ιταλοί. Τώρα…  Ήμνα έγκυος στου Γιάνν τότε,

– : Άρα το ’46 και μετά. Είχανε φύγει οι Γερμανοί, και οι Εγγλέζοι τι παριστάνανε εκεί; Τι κάνανε;

Η ΜΑΝΝΑ : Ξέρου ‘γω. Δεν ήρθανει, δεν ξέρου. Έτσ είπανει τότης, ότ θα ‘ρθούνει…

– : Το ίδιο μάννα κι οι άλλοι στα Χάνια, δεν ξέρανε για τους αντάρτες;

Η ΜΑΝΝΑ : Α μωρέ Γρίβα, εσύ ‘σαι καλός τώρα. Τι ξέρου ‘γω τι ήξερει ο καθένας; Τι ξέρω; Εγώ θέλου να ειπώ για τουν εαυτό μ’ δεν είχα ιδέα, δεν καθόταν τώρα ο πατέρα σ’ να μ’ εξιστουρήσ’ τι θα ειπεί αντάρτς, τι θα ειπεί αριστερός, τι θα ειπεί δεξιός. Ιδέα δεν είχα.

– : Τότε δεν είχες ακούσει για τη μάχη στου 41;

Η ΜΑΝΝΑ : Στου 51… Τότε ήτανη που ‘γιν’ η μάχ’ (…) κι ήτανη… πως τουν λέγανει κείνουν τουν… Τουν αρχηγό τς ας πούμει. Κι ύστερα οι Ιταλοί λέγανει ότι ου αρχηγός αυτός των ανταρτώνε ήτανει… τουν παρουσιάζαν για τουν… τουν Έξαρχο, του παππού τ’ Τάκ του Έξαρχου, τουν θμάσει; Τουν Τάκη τουν Έξαρχου, ου παππούς τ‘ Τάκ ήταν ένας γερουδημένος άντρας, ένας ωραίους με μουστάκ, δε θμάμαι άν είχει μουστάκ, ποολύ ωραίους και του φουράγανει οι Ιταλοί μια ψεύτικ’ γεινειάδα κι λέγανει, αυτός είνει, κι τουν δέρνανει συνέχεια…

– : Όταν ήτανε οι Ιταλοί εκεί, συνεργαζόντουσαν μαζί τους και με τους Γερμανούς οι κάτοικοι του χωριού;

Η ΜΑΝΝΑ : Δε ξέρου. Ου δάσκαλους ήτανει πρόεδρους τς Γραβιάς και στου σπίτι τ’ μένανε οι Ιταλοί… Έμεναν Ιταλοί, έμεναν αραπάδες, έμεναν Γερμανοί όπως μένανει και στου δκό μας… Αλλά δε συνεργαζόμασταν, τίποτα…..