About Α. Κακαρά

Ο Αντώνης Κακαράς (Γραβιά 1945) είναι διδάκτωρ πολιτικής επιστήμης (εδέησε στα εξήντα του… άγνωστο γιατί το επιδίωξε και παραδόξως το κατάφερε). Υπηρέτησε ως αξιωματικός του ναυτικού από το ’62 μέχρι το ‘90 (με σημαντικές αποτυχίες είναι η αλήθεια, που κατά τα φαινόμενα και τον πτόησαν και τον καθιέρωσαν ως «απροσάρμοστο» εν γένει) ενώ κατά τη διάρκεια της δικτατορίας  αποτάχθηκε, καταδικάστηκε και κλείστηκε στις φυλακές για ενάμιση χρόνο για «Προσβολή Στρατού και περιύβριση Αρχής«…  (επιτυχίες που μάλλον του άφησαν αναπάντητες απορίες).

Από το 1990 λοιπόν, μέχρι το 2000 εργάσθηκε (άλλη μια μεγάλη αποτυχία αυτή) στην  εμπορική ναυτιλία και στη συνέχεια μέχρι το 2010  δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου στη Χίο (ως συνεργάτης βάσει του Ν 407… τρομάρα του).

Στις αρχές τις νέας χιλιετίας (άγνωστο τι τον τσίμπησε αφού) προχώρησε σε αλλεπάλληλους εμβολισμούς της ελληνικής γλώσσας, χρησιμοποιώντας μάλιστα μιαν ιδιότυπη τεχνική (πόρρω απέχουσα της Τέχνης) του Λόγου, παριστάνοντας τον συγγραφέα!! Ως εκ τούτων, ταλαιπωρεί (ευτυχώς ελάχιστους) αναγνώστες με βιβλία, όπου καταχωρεί ό,τι του κατεβάσει η κούτρα και οι κούτρες άλλων, επίσης απροσάρμοστων, όπως ο Σάββας ο νεροκράτης, ο Παχώμιος και ένιοι πιο αποδεκτοί από την ημιθανή κοινωνία μας. Το γεγονός πως βρέθηκε ένας σοβαρός εκδότης και επιμένει να βγάζει τα βιβλία του, αποτελεί μία από τις απορίες που δεν εκφράζει στον ίδιον (τον εκδότη).

Έργα του είναι:

–Το Πολεμικό Ναυτικό στη Δικτατορία 1967-1974, (Ιστοριογραφία σε ξερή, στρατιωτική γλώσσα ενός γραφειοκράτη), Γνώση, Αθήνα 1993,

–Οι Έλληνες Στρατιωτικοί,  (τρίτομη ιστοριογραφία, εκλαϊκευμένο αποτέλεσμα – έτσι ισχυρίζεται- του διδακτορικού του), Παπαζήση Αθήνα 2006,

–Όξω Απ’ τ’ Αμπέλια ρεεε, (μάλλον μωσαϊκό αφήγημα του χωριού, της πόλης κ.λ.π.) , Παπαζήση, Αθήνα 2008

–Off Shore Αγάπη μου (Έργα και Ημέρες της Φαμίλιας ‘’D’’), (Μυθιστόρημα ενδομεγαλοταξικών συγκρούσεων), Παπαζήση, Αθήνα 2008,

– Αλιώρι, το κονάκι των χοίρων, (Μυθιστόρημα πλήθους εγχώριων αυτοδικιών), Παπαζήση, Αθήνα 2009

– Η λίστα του τσαγκάρη, (Μυθιστόρημα και άλλων εγχώριων αυτοδικιών), Παπαζήση, Αθήνα 2010

–Οι φρουροί της συκαμινιάς, (Διηγήματα να φαν κι οι κότες), Παπαζήση, Αθήνα 2011

–Όταν γαβγίζει ο ντουνιάς, (Ά ρε Θεέ πλουτοκράτη κι εσύ!!), (Μυθιστόρημα και λοιπών διεθνών πλέον αυτοδικιών), Παπαζήση, Αθήνα 2012

– Ο Αρτέμης ο Λέλεκας ανάμεσα σε ανθρώπους και άλλα ζώα, (Μυθιστόρημα μελλοντολογικής προσέγγισης), Παπαζήση, Αθήνα 2013

– Η δικαιοσύνη σου δικαιοσύνη εις τον αιώνα, (Μυθιστόρημα και φλογερές, αποκρουστικές αληθινές φαντασιοπληξίες), Παπαζήση, Αθήνα 2014

–Το γηροκομείο του παραδείσου, (Διηγήματα, εξ ων μερικά βωμολοχικά, και άλλα σεμνά και κοινωνικοϊστορικού χαρακτήρα), Παπαζήση, Αθήνα 2015

-Άλλα περίεργα διηγήματα, άρθρα και συζητήσεις/ συνεντεύξεις επί διαφόρων επιστητών, όπως εμφανίζονται εδώ ( kakaras.wordpress.com ) αλλά και αλλού στο συμπαθές διαδίκτυο.. έξω οι υπερφίαλες και μεγαλόστομες δηλώσεις/κρίσεις στα επίσης συμπαθέστατα δίκτυα ως το φλύαρο facebook αλλά και το σεμνότερο, λιγόλογο tweeter.

Με ακόμα λιγότερα λόγια, ο άνθρωπος τα έχει πάρει στο κρανίο… ψυχραιμία λοιπόν… δεν είναι ανάγκη να εκδηλώσετε αυτοκαταστροφικές τάσεις διαβάζοντας τα προϊόντα του κυρίου αυτού! Μην τρελαθούμε κιόλας!

 

antonis.kakaras@gmail.com

ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ, ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΚΑΚΑΡΑ

Η συγγραφική δραστηριότητα του Κακαρά αρχίζει το 1993, οπότε και εκδίδεται από τις εκδόσεις ‘Γνώση’ η ενδιαφέρουσα και αξιοπρόσεκτη εργασία του Το Πολεμικό Ναυτικό στην Δικτατορία 1967-1974. Φωτίζοντας βιβλιογραφικά ένα κενό, το οποίο ελάχιστα έχει έκτοτε φωτιστεί, αποκαλύπτει μία διαφορετική όψη της σύγχρονης δραματικής ιστορίας μας με την οπτική στραμμένη μέσα και όχι έξω από το στράτευμα. Στερεότυπες ιδέες που ίσως ταύτιζαν τις Ένοπλες Δυνάμεις με τη χούντα καταρρίπτονται και ο αναγνώστης παρακολουθεί την επίδραση και  αναδημιουργία δημοκρατικών ιδεών μέσα στο Στρατό και ιδιαίτερα στο Ναυτικό.

Το 2006 εκδίδεται το τρίτομο έργο του Οι Έλληνες Στρατιωτικοί, Αξιωματικοί και Υπαξιωματικοί στη Μεταπολεμική Ελλάδα από τις εκδόσεις ‘Παπαζήση’. Έργο ποταμός με συνολική έκταση πάνω από 1700 σελίδες, το οποίο προέκυψε με διαμόρφωση και εμπλουτισμό της διδακτορικής του διατριβής. Υλικό πολύχρονης έρευνας με το λόγο να δίνεται στους ίδιους τους αξιωματικούς, οι τρεις τόμοι του αποτελούν πολύτιμη συνεισφορά στον ιστορικό ερευνητή, με την οπτική του συγγραφέα να εστιάζεται – όπως και στο προηγούμενο βιβλίο – στο, ας το πούμε έτσι από μέσα και όχι στο απ’ έξω.

Και εκεί που θα πίστευε κανείς ότι η συγγραφική παραγωγή του Αντώνη Κακαρά έχει εστιαστεί και ειδικευτεί, εμφανίζεται το 2008 με ένα βιβλίο που τόσο ο τίτλος όσο και το περιεχόμενο αλλά και το ύφος ξαφνιάζουν. Πρόκειται για το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα Όξω απ’ τ’ αμπέλια ρεεε όπου η λεκτική τόλμη και ελευθεριότητα του τίτλου μεταφέρονται δριμύτερες μέσα στις σελίδες. Με διάθεση συχνά ποιητική και σατιρική, με αυτοσαρκασμό και σαρκασμό ο οποίος πίπτει επί δικαίων και κυρίως επί αδίκων, ο Κακαράς μας οδηγεί σε ένα παιχνίδι αναμνήσεων και εικόνων, που ωστόσο δεν περιορίζονταν σε στενά αυτοβιογραφικά πλαίσια. Με το χρόνο να κινείται αλματωδώς, να προχωράει αλλά και να οπισθοδρομεί με τολμηρούς αλλά και ασυνήθιστους για νεοφώτιστο πεζογράφο δομικούς πειραματισμούς, καταφέρνει να μεταλαμπαδεύσει όχι μόνο τη δική του ζωή αλλά και λίγη γνώση. Ολόκληρη εποχή περνάει μέσα από τις 400 σελίδες του βιβλίου, άνθρωποι αληθινοί αλλά ψευδώνυμοι που περνούν από την πραγματικότητα στην επικράτεια του μύθου. Εικόνες μιας Ελλάδας παλιάς αλλά και πρόσφατης, φωτογραφίες μιας άλλης πραγματικότητας όπου θέτει τη βάση για το παρελθόν μας. Ιδεολογήματα, απογοητεύσεις, επιτυχίες, αθυροστομία και χιούμορ. Όλα έχουν την θέση τους σε αυτό το αναρχικό αφήγημα, που ο συγγραφέας χαρακτηρίζει Αφήγημα Μνήμης, Λήθης άρα και Νοσταλγίας.

Και έκτοτε με καταιγιστικό θα έλεγε κανείς ρυθμό, μέσα στον ίδιο χρόνο ο Αντώνης Κακαράς καταθέτει δύο πολυσέλιδα βιβλία, που θα μπορούσε κανείς να τα χαρακτηρίσει κείμενα μυθοπλασίας της πραγματικότητας. Ο συγγραφέας μοιάζει να συνθέτει ιστορίες, που άλλες φορές μοιάζουν συνηθισμένες, άλλοτε παράξενες, άλλοτε υπερβολικές, πάντοτε όμως – και εδώ μπορούμε να πούμε τη λέξη δυστυχώς- αναφέρονται σε πραγματικές καταστάσεις.

Στο πρώτο με τίτλο Off Shore αγάπη μου, Έργα και ημέρες της φαμίλιας ‘D’,  η αφηγηματική οπτική εστιάζεται στην μεγαλοαστική τάξη και δη στους εφοπλιστές. Αποκαλύπτει δαιδαλώδεις και σκανδαλώδεις κομπίνες , λυσσαλέα προσπάθεια για πλούτο, δύναμη και προβολή. Έρωτες, εκβιασμοί, ναρκωτικά, κυνήγι χρήματος, παπάδες, μυστήριο και θαύματα, αυτές είναι οι ημέρες αλλά και τα έργα της φαμίλιας που πρωταγωνιστεί στο βιβλίο αλλά και στην Ελληνική πραγματικότητα.

Το δεύτερό του βιβλίο με τίτλο Αλιώρι, το κονάκι των χοίρων, είναι ακόμα πιο οργισμένο και ακόμη πιο προκλητικό αλλά μένει περισσότερο δικαιωμένο στη συνείδηση του αναγνώστη από το προηγούμενο. Εκεί που η δικαιοσύνη είναι αόμματη, όπου το έγκλημα σπάνια δέχεται τιμωρία, όπου τα μικρά παραπτώματα τιμωρούνται παραδειγματικά και τα μεγάλα μένουν στο απυρόβλητο, μια ομάδα εκτελεστών αποφασίζει να αυτοδικήσει. Βεβαίως ο συγγραφέας με μαύρο χιούμορ δικαιώνει την οργή όλων μας και αποδυναμώνει το αποτρόπαιο. Το τραγικό είναι όμως ότι αν και η τιμωρία μάλλον αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας, το έγκλημα μοιάζει να πηγάζει από την πραγματικότητα.